Muzyczne rekomendacje na jesień

I oto nadeszła jesień! Dla jednych najpiękniejsza i najbardziej kolorowa, a dla innych najsmutniejsza i najbardziej depresyjna pora roku. Z którym z tych stwierdzeń się zgadzam? Z oboma ;) Przecież jestem nyktofilem :)

Tak czy inaczej, z tej okazji postanowiłem przygotować kilka rekomendacji muzycznych, które być może spodobają się Wam i pomogą nastroić do panującej aury. Oto one:

Bohren & der Club of Gore

Moje niedawne odkrycie. Niemiecka grupa grająca dark/doom/funeral jazz z elementami dark ambientu. Jeśli pamiętacie serial Twin Peaks i inne perełki Davida Lyncha, a co gorsza ;) podobał Wam się ich klimat, to muzyka tworzona przez naszych przyjaciół zza Odry z pewnością również Wam spasuje.
Zaznaczę, że ekspertem jazzu nie jestem – nie różnią się więc dla mnie od innych artystów tego typu, a jednak wyczuwam w ich muzyce coś mrocznego, niepokojącego i lekko onirycznego.

Powerwolf

Zespół grający power metal – jednak nie taki typowy, przepełniony tekstami o magii, rycerzach i smokach… Wręcz przeciwnie! Niemiecko-rumuńska grupa fascynuje się tematyką wampiryzmu, lykanrtopii i antychrześcijaństwa. Ich charakterystyczne brzmienie bazuje na operowym wokalu i klawiszach wzorowanych na kościelnych organach, połączonych z tradycyjnymi heavymetalowymi gitarami i perkusją.
Brzmienie Powerwolf jest z pozoru wyniosłe i patetyczne, jednak to wszystko odbywa się w bardzo ironicznym tonie. Tematyka sprawia, iż grupy tej słucha się szczególnie przyjemnie w okresie zadusznym.

Joy Division

Legendarna grupa z Manchesteru (Anglia, UK), działająca na przełomie lat ’70 i ’80, posiadająca (mimo nieistnienia) obecnie miano kultowej. Byli prekursorami gatunku post-punk – z jednej strony inspirowały ich grupy takie jak np. Sex Pistols, jednak ich surowy, depresyjny styl dał zielone światło do powstania nowych gatunków, takich jak dark wave, new wave, czy w końcu gothic rock.
Niestety, duży wpływ na „kultowość” grupy miało samobójstwo lidera – Iana Curtisa w 1980 roku, w przededniu rozpoczęcia trasy koncertowej po USA. O muzyku tym nakręcono w 2007 roku film Control, pokazujący nie tylko zdrowotne problemy wokalisty, ale też geniusz muzyczny zespołu i potencjał do wdrapania się na wyżyny sławy, jaki niewątpliwie posiadali.

The Cure

Myślę, że nazwę tą kojarzy większość moich czytelników. I mam nadzieję, że nie tylko i wyłącznie za pośrednictwem popowych gównien pokroju Friday, I’m In love ze schyłkowego okresu świetności grupy. The Cure powstało w 1976 roku w Crawley (West Sussex, Anglia, UK), jako zespół post-punkowy. Szybko jednak zaczęli tworzyć we własnym, oryginalnym stylu, stając się pełnoprawnymi prekursorami gotyckiego rocka, new wave, dark wave i cold wave – jednocześnie ;)

Albumy takie jak Seventeen Seconds (1980), Faith (1981) i Pornography (1982), to największe osiągnięcia grupy. Dzięki surowym, niepokojącym i klimatycznym brzmieniom stanowią prawdziwe must have, każdych jesiennych spacerów i wieczornych posiadówek z kubkiem ciepłej kawy w ręku.
Warto dodać, iż jeden z późniejszych utworów zespołu – Burn – pojawił się w kultowej scenie najpopularniejszego gotyckiego filmu Kruk (1992). W czasie jego kręcenia odtwórca głównej roli, Brandon Lee (syn Bruce’a – tak TEGO Bruce’a) został (rzekomo przypadkowo) zastrzelony.

Nine Inch Nails

Amerykańska grupa powstała w 1988 roku, łącząca w swej twórczości elementy industrial metalu z rockiem alternatywnym. Znana jest z charakterystycznego, elektronicznego brzmienia. Uznaje się ją za globalnego popularyzatora muzyki industrialnej.
Sprzedali ponad 20 milionów płyt na całym świecie. Przez cały okres istnienia nieustannie inspirują wielu młodych artystów rockowych. Lider grupy, Trent Reznor zyskał wśród wielu krytyków miano wielkiego, muzycznego wizjonera.
NIN przypodobał się szerszej publiczności, nagrywając cover utworu Joy Division pt. Dead Souls. Użyczyli go (podobnie jak The Cure) twórcom filmu Kruk. Ponadto grupa wystąpiła w 3 sezonie serialu Twin Peaks Davida Lyncha, prezentując inspirowany twórczością owego reżysera kawałek She’s Gone Again.

Cradle of Filth

Brytyjska grupa wykonująca połączenie gothic i black metalu. To zdecydowanie najostrzejsza z moich propozycji, wyłącznie dla fanów naprawdę mocnych brzmień. Założyciel i lider zespołu Dani Filth od najmłodszych lat łączył zainteresowanie muzyką metalową z mroczną literaturą lorda Byrona, Percy’ego Shelleya czy H.P. Lovecrafta. Stały się one inspiracją do założenia zespołu oraz jednoznacznie ukierunkowały tematykę tekstów.
Moim osobistym zdaniem najbardziej godne uwagi są albumy Dusk... And Her Embrace (1997), Midian (2000), Nymphetamine (2004) oraz epka From The Cradle to Enslave (1999). Zwłaszcza ten pierwszy nadaje się idealnie do słuchania w okresie jesiennym – mroczny wokal Daniego, wspomagany przez mocno niepokojący kobiecy śpiew oraz połączenie elektrycznych gitar z XIX-wiecznymi instrumentami, a także… odgłosy skrzypiących odrzwi staroangielskich dworów i dzikie śmiechy obłąkanych kobiet to moim zdaniem NAJLEPSZA propozycja na zimne, deszczowe jesienne wieczory :)
Poważnie ;)

Podobają Ci się moje propozycje? Dlaczego tak? Dlaczego nie? Może masz ochotę zaproponować więcej artystów w podobnym tonie? Koniecznie daj mi znać w poniższych komentarzach i na fejsbuku!

ZOBACZ TEŻ:

1. Batushka - (anty)prawosławny black metal

2. Wędrujący Wiatr - warmińsko-podhalański black metal

3. Jestem nyktofilem

4. Wardruna - kilka słów o nordyckiej grupie folkowej